7 λόγοι για τους οποίους χάνεις σταδιακά τα κίνητρα σου

Πόσες φορές έτυχε να ξεκινήσετε με ενθουσιασμό και όρεξη μια δραστηριότητα ή ένα project και στην πορεία αυτός ο ενθουσιασμός να ατονεί, να χάνεται, να εξανεμίζεται; Πόσες φορές δεν πείσαμε τον εαυτό μας ότι αυτή την φορά θα επιμείνουμε μέχρι τέλους αλλά κάτι πήγε στραβά στην πορεία; Η προσπάθεια να μείνουμε κινητοποιημένοι προς ένα σημαντικό στόχο δεν είναι πάντα εύκολη υπόθεση.

Πόσες φορές έτυχε να ξεκινήσετε με ενθουσιασμό και όρεξη μια δραστηριότητα ή ένα project και στην πορεία αυτός ο ενθουσιασμός να ατονεί, να χάνεται, να εξανεμίζεται; Πόσες φορές δεν πείσαμε τον εαυτό μας ότι αυτή την φορά θα επιμείνουμε μέχρι τέλους αλλά κάτι πήγε στραβά στην πορεία; Η προσπάθεια να μείνουμε κινητοποιημένοι προς ένα σημαντικό στόχο δεν είναι πάντα εύκολη υπόθεση. Ιδιαίτερα για στόχους που απαιτούν μια μακροχρόνια δέσμευση, επένδυση σε προσπάθεια και κόπο. Τα κίνητρα μας είναι πολύ σημαντικά για την επίτευξη τέτοιων στόχων. Είναι το καύσιμο που χρειαζόμαστε για να φτάσουμε στην γραμμή του τερματισμού. 

Παρά την προσήλωση μας όμως αλλά και την διακαή επιθυμία μας να τα καταφέρουμε, συχνά βρίσκουμε τον εαυτό μας κολλημένο μπροστά σε ένα tablet, να χαζεύει πληροφορίες που ξέρει βαθιά μέσα του ότι δεν τον ενδιαφέρουν στο ελάχιστο. Αδυνατούμε να καταπιαστούμε με όλα αυτά που χρειάζεται να γίνουν για να γίνει ο στόχος πράξη και η αναβλητικότητα στήνει χορό γύρω μας! Πως καταλήγουμε όμως σε αυτήν την αδράνεια και την απραξία;

1.      Δουλεύεις για τους λάθος λόγους

Είναι εξαιρετικά σημαντικό να αναρωτηθείς για ποιους λόγους έχει θέσει το συγκεκριμένο στόχο. Γιατί θέλεις να σπουδάσεις το συγκεκριμένο αντικείμενο ή γιατί θέλεις να πετύχεις τον συγκεκριμένο εργασιακό στόχο; Γιατί θέλεις στην πραγματικότητα να χάσεις αυτά τα 5 κιλά; Αν τα κίνητρα σου είναι κατά βάση εξωτερικά, βρίσκονται δηλαδή έξω από σένα, είναι πολύ πιθανό να μην αρκούν για να σε τροφοδοτούν μέχρι το τέλος. Η γνώμη των άλλων, το τι έχει ζήτηση στην αγορά, το τι επιτάσσει η κοινωνία και το τι θα έκανε χαρούμενη τη μαμά μας, συνήθως δεν επαρκούν για να κρατήσουν την επιθυμία μας προς το στόχο ζωντανή. Αντίθετα τα εσωτερικά κίνητρα, αυτά που αφορούν στον εαυτό μας, μπορούν πιο εύκολα να μας κρατήσουν συντονισμένους και ενεργητικούς προς την υλοποίηση του στόχου μας. Εσωτερικά κίνητρα μπορεί να είναι οι δικές μας επιθυμίες, οι κλίσεις μας, τα ταλέντα μας, το τι μας κάνει χαρούμενους, το πως θέλουμε να εξελιχθούμε. Ένα ερώτημα λοιπόν που οφείλουμε στον εαυτό μας είναι: «Για ποιο λόγο έθεσα και επιδιώκω αυτό το στόχο;» Είναι πραγματικό δικός μου ή απλώς ένα δανεικό ρούχο που προσπαθώ να φορέσω αν και στενεύει από παντού πάνω μου;

2.      Εστιάζεις σε αυτά που δεν ελέγχεις

Κανείς δεν μας υποσχέθηκε πως η πορεία προς την απόκτηση του διδακτορικού μας θα είναι «μήνας του μέλιτος». Όπως σε κάθε project θα συναντήσουμε δυσκολίες. Δυσκολίες και αναποδιές που έχουν να κάνουν με το απρόοπτο και το απρόβλεπτο της ζωής. Αν έχεις την τάση να επικεντρώνεσαι υπερβολικά στην ευθύνη των άλλων κατηγορώντας τους για ό,τι δεν πάει καλά στην ζωή σου, μάλλον έχουμε πρόβλημα. Είναι, από σημαντικό ως αναγκαίο, να επικεντρώνεσαι σε αυτά που βρίσκονται στη σφαίρα του δικού σου ελέγχου και να επενδύεις σε αυτά. Ανέλαβε την ευθύνη για τυχόν λάθη σου, αποδέξου τα πισωγυρίσματα ως μέρος της διαδρομής και έχε τη ματιά σου στραμμένη στο τι μπορείς εσύ να κάνεις. Η επικέντρωση σε αυτά που μπορούμε εμείς να κάνουμε αλλάζει συχνά το τοπίο μπροστά μας. Αντί να εστιάζεις στο «Γιατί να μου τύχει αυτό τώρα !» εστίασε στο «Τι μπορώ να κάνω εγώ τώρα για αυτό που έτυχε»

3.      Κρίνεις πολύ αυστηρά τον εαυτό σου

Ένα εξαιρετικά αποθαρρυντικό Γνωστικό Σφάλμα είναι «Οι Προτάσεις του Πρέπει». Η πορεία προς την ολοκλήρωση ενός στόχου είναι μοναδική για τον καθένα. Ακόμα και αν δυο άνθρωποι επιδιώκουν τον ίδιο ακριβώς στόχο, θα τον πετύχουν με τον δικό τους μοναδικό τρόπο. Η πεποίθηση ότι δεν καταφέραμε αρκετά ως τώρα, εν συγκρίσει με τους άλλους ή με αυτό που εμείς θεωρούμε ότι θα έπρεπε να έχουμε πετύχει, είναι μια λάθος θεώρηση. Λάθος γιατί επικεντρωνόμαστε σε αυτό που δεν κατακτήσαμε ακόμα και όχι σε αυτά που έχουμε πετύχει. Αυτοαξιολογούμαστε  βάσει του που υστερούμε και όχι του τι πετύχαμε.

Η αρνητική αυτή θεώρηση της εμπειρίας μας και η απόλυτη πίστη μας σε αυτά τα «Πρέπει» τελικά μας παραλύουν. Οι αλλαγές έρχονται με προσπάθεια, με μικρά και σταθερά βήματα με πίστη σε αυτό που κάνουμε και με υπομονή.

4.      Μήπως οι στόχοι σου είναι κάπως…δυσπρόσιτοι;

Αν θέλουμε να πετύχουμε ένα στόχο είναι σημαντικό να είμαστε σίγουροι ότι είναι ρεαλιστικός για τα δεδομένα μας και το χρόνο που έχουμε στη διάθεση μας. Αν η τελειομανία είναι ένα από τα χαρακτηριστικά μας είναι σημαντικό να επανεξετάζουμε τους στόχους που θέτουμε βάσει ρεαλισμού. Χρειάζεται να είναι άθλος ο στόχος, για να έχει αξία; Η απάντηση θα έπρεπε να είναι όχι. Η ψυχολογική και σωματική ενέργεια που απαιτείται για την επίτευξη ενός εξαιρετικά υψηλού στόχου είναι μεγάλη. Κατεβείτε ένα σκαλί, αν χρειάζεται. Κάντε το στόχο σας ρεαλιστικό, πετύχετε τον και μετά θέστε τον επόμενο.  Η επιμονή σε έναν στόχο εξαιρετικά δύσκολο, όταν δεν έχουμε τους πόρους, τα μέσα και την ενέργεια για τον πετύχουμε μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα την σταδιακή παραίτηση.

5.      Φοβάσαι να δοκιμάσεις, φοβάσαι να αποτύχεις

Τίποτε ίσως δεν μας αποθαρρύνει περισσότερο από το φόβο της αποτυχίας. Η σκέψη ότι μπορεί να επενδύσουμε τόσο χρόνο, κόπο και προσπάθεια και να μην τα καταφέρουμε είναι ικανή να μας παραλύσει. Αν και, η μη επίτευξη ενός στόχου, είναι πάντα ένα ανοιχτό ενδεχόμενο, δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να το σκεφτόμαστε όσο καταβάλουμε προσπάθεια. Η αποτυχία είναι κομμάτι της ζωής. Η αποτυχία μπορεί να είναι ένα στάδιο προς το στόχο και όχι το τελικός προορισμός. Αυτό εξαρτάται από μας. Η απάντηση στο τι θα γίνει αν δεν τα καταφέρω, είναι: Τίποτα. Δεν θα γίνει τίποτα καταστροφικό. Χρειάζεται να έχουμε ένα plan Βστην άκρη. Το οποίο συνήθως είναι απλό: αν δεν περάσω στις εξετάσεις, θα ξαναδώσω. Αν δεν με πάρουν σε αυτήν την δουλειά, θα συνεχίσω την αναζήτηση. Αν κάνω κάτι λάθος, θα ξαναπροσπαθήσω.

Αν και οι απαντήσεις δεν είναι πάντα τόσο απλές, στην πραγματικότητα μπορούμε να τις βρούμε. Το δύσκολο είναι συνήθως να αποδεχτούμε ότι ακόμα και αν αποτύχουμε κάπου, αυτό δεν μας κάνει αποτυχημένους!

6.      Αποσυντονίζεσαι

Socialmedia, internet, ταινίες, ηλεκτρονικάπαιχνίδια, είναι μερικές ενασχολήσεις που μπορούν να σε ρουφήξουν και να χάσεις την αίσθηση του χρόνου. Η παθητική διασκέδαση μπορεί να είναι κάτι ελκυστικό, όπως και η κοινωνική δικτύωση. Όμως στην πρώτη περίπτωση, χάνουμε την αίσθηση του χρόνου και στην δεύτερη γινόμαστε επιρρεπείς σε ανούσιες κοινωνικές συγκρίσεις. Ακόμα και αν ξέρουμε κατά βάθος ότι υπάρχει μια ωραιοποιημένη ή και ψεύτική εικόνα στα socialmedia, δεν παύει να μα επηρεάζει αυτό που βλέπουμε.

Όταν έχετε έναν στόχο μπροστά σας και χρειάζεται να δουλέψετε για αυτόν, είναι απαραίτητο να περιορίσετε τους περισπασμούς σας στο ελάχιστο. Η συγκέντρωση σας εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τη συχνότητα με την οποία διασπάται η προσοχή σας από εξωτερικούς παράγοντες. Κινητά στο αθόρυβο, ειδοποιήσεις απενεργοποιημένες, internet κλειστό, εκτός αν το απαιτεί η δουλειά. Δύσκολο; Ίσως στην αρχή. Αλλά χρειάζεται να αποφασίσετε αν ο στόχος σας είναι πιο σημαντικός από την διαδικτυακή ζωή σας και θα βάλετε προτεραιότητες

7.      Δεν έχεις πρόγραμμα

Όταν εργαζόμαστε για ένα μακροπρόθεσμο στόχο, χρειαζόμαστε πρόγραμμα. Το πρόγραμμα μας διασφαλίζει τα εξής:

•  Ότι ο χρόνος που έχουμε στην διάθεση μας, επαρκεί
•  Ότι μπορούμε να ξεκουραζόμαστε ή και να κάνουμε και άλλα πράγματα χωρίς τύψεις
•  Ότι αν κάτι απρόοπτο συμβεί, μπορούμε να το διαχειριστούμε
•  Ότι έχουμε επίγνωση των όσων καταφέρνουμε
•  Ότι μπορούμε να εντοπίσουμε τι δεν δουλεύει για μας και να το διορθώσουμε εγκαίρως

Θεωρώ δεδομένο, πως ένας ελάχιστος έστω προγραμματισμός είναι απαραίτητος ακόμα και για τους ανθρώπους που δεν είναι «του προγράμματος». Χρειάζεται να αποφασίσεις, πόσες και ποιες ώρες θα δουλεύεις, με ποιον τρόπο και τι ακριβώς θα κάνεις αυτές τις ώρες. Πολλοί άνθρωποι φοβούνται να δεσμευτούν με τον εαυτό τους για το ποιες ώρες θα αφιερώσουν για την επίτευξη του στόχου τους από φόβο μήπως δεν τα καταφέρουν. Η έλλειψη προγραμματισμού όμως σημαίνει και αποσπασματικές προσπάθειες, μη συντονισμένες και επαρκείς οι οποίες σταδιακά οδηγούν σε παραίτηση.